Aşırı Korunan Çocuklar Akranlarından Geri Kalıyorlar

Aşırı Korumacılıkta Sonuçlar

Aşırı koruyuculuk, ipek böceği misali çocuğun duygusal, sosyal, ruhsal ve fiziksel gelişimini sekteye uğratıyor. Bunun neticesinde çocuk yetişkin dönemde bazı zorluklar yaşıyor. Aşırı koruyucu anne-baba ile büyüyen çocuklar bağımsız hareket edemiyor, inisiyatif almayı ve karar vermeyi öğrenemiyorlar. Peki, bu aşırı ilgi ve koruma çocukta ne gibi sorunlar yaratıyor? Psikiyatri Uzmanı ve Psikoterapist Doç. Dr. Adnan Çoban tüm ayrıntılarıyla açıkladı.

Çok meşhur bir koza hikayesi vardır. Bir ipek böceğinin kozasından çıkmaya çalıştığını gören bir adam kozayı aralayıp sözde böceğin çıkmasına yardım etmiş ancak ipek böceği uçamamış çünkü kanatlarının uçacak kadar güçlenmesi o kozayı kendisinin açmasına bağlıymış.

Aşırı koruyuculuk, ipek böceği misali çocuğun duygusal, sosyal, ruhsal ve fiziksel gelişimini sekteye uğratıyor. Bunun neticesinde çocuk yetişkin dönemde bazı zorluklar yaşıyor. Aşırı koruyucu anne-baba ile büyüyen çocuklar bağımsız hareket edemiyor, inisiyatif almayı ve karar vermeyi öğrenemiyorlar. Ayrıca bağımlı bir kişilik yapısı geliştiriyorlar ve kendilerine olan güvenleri son derece düşük oluyor. Bütün bunlar çocukluk, ergenlik ya da erişkinlik dönemlerinde depresyon, kaygı bozukluğu, takıntı hastalığı gibi psikolojik sorun riskini artırıyor.

Aşırı Koruma Kaygı Yaratıyor

Aşırı koruyucu anne-babalar aynı zamanda aşırı kaygılı oluyorlar. Çocuklarının her anını kontrol etmeye çalışıyorlar. "Aman çocuğum! Teneffüslerde sakın bahçeye çıkma. Düşersin… Kolunu, bacağını kırarsın… Büyük sınıflarla tartışma, dayak yersin…" şeklindeki ifadeler çocuğun doğal gelişimini engelliyor. Dahası bu anne-babalar hayatta yaşanabilecek en kötü olayları sürekli hatırlatmak suretiyle kaygılı ve korkak çocuklar yetişmesine sebep oluyorlar.

Aşırı Sevgi De Çocuğun Gelişimini Engelliyor

Anne babanın çocuğa vereceği en güzel şey sevgidir. Ancak sevginin ölçüsü ve niteliği çocuğun davranışsal gelişimi açısından son derece önemlidir. Aşırı sevgi çocukta sevilmeme, değer görememe kaygısını paradoksal olarak arttırıyor. "Ya anne-babamın sevgisine layık olamazsam, ya yeterince sevilmezsem, ya yeterince değer göremezsem" kaygıları gelişebiliyor. Bu çocuklar suçluluk duyguları yaşayan öfkeli insanlar olabiliyor. Ergenlik ve erişkinlik dönemlerinde karşı cinsle iletişim sorunları, cinsel problemler ve başarısızlık korkuları yaşayabiliyorlar. Aşırı kıskanç, kimseye güvenemeyen ve hep yüksek bir sevgi beklentisi içinde olan bireyler oluyorlar. Dolayısıyla sorunlu ilişkiler yaşayan doyumsuz insanlar oluyorlar.